Η προβολή της νέας δραματικής ταινίας “Μόνοι στη Νέα Υόρκη” θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από την 1η Αυγούστου με πρωταγωνιστές την Ντακότα Τζόνσον και τον Σον Πεν.
Η υπόθεση έχει ως εξης:
Νέα Υόρκη. Αεροδρόμιο JFK. Μία νεαρή γυναίκα μπαίνει στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, ο ταξιτζής ξεκινάει την κούρσα, και καθώς οι δυο τους κατευθύνονται τη νύχτα προς το Μανχάταν, ξεκινούν την πιο απροσδόκητη συζήτηση. Εκεί που ο Locke συναντά το Lost in Translation και το Closer, αυτή η εξαιρετικά περιεκτική μελέτη χαρακτήρων – που περικλείεται σε μία μόνο βόλτα με το ταξί – εξερευνά την πολυπλοκότητα, που συνδέεται με τα μυστικά που κρατάμε. Έχει να κάνει με την αλήθεια και την ψευδαίσθηση, το πως αντικαθιστούμε τόσο αβίαστα το ένα με το άλλο λόγω επιβίωσης. Αφορά τις οδυνηρές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εκδηλωθούν τα τραύματα του παρελθόντος με τον πιο βαθύ τρόπο. Αλλά κυρίως γιορτάζει τη δύναμη που βρίσκεται σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές καθαρής ανθρώπινης σύνδεσης, ακόμα και με το πιο απίθανο άτομο.
(πηγή: https://www.options-cinemas.gr/monoi-sti-nea-yorki)
Διαβάζοντας την περιγραφή της ταινίας, αλλά και παρακολουθώντας το συγκεκριμένο trailer youtube , μπορείς να παρατηρήσεις μία αρκετά γνώριμη και διαχρονική πραγματικότητα του επαγγέλματος του ταξιτζή. Αν η χρήση ταξί υπάρχει στην καθημερινότητά σου ή αν είσαι οδηγός ταξί θα μπορούσες γιατί όχι ακόμα και να ταυτιστείς με την υπόθεση της ταινίας.
Αρχικά η πελάτισσα ανακοινώνει τον προορισμό που επιθυμεί και λίγο αργότερα όταν ο ταξιτζής κάνει την αρχή της συζήτησης λέγοντας: “είναι ωραίο που δεν είσαι στο κινητό σου”, μπορείς να παρατηρήσεις ένα μικρό χαμόγελο να φαίνεται στα χείλη της. Μία κουβέντα αόριστη από έναν οδηγό προφανώς κουρασμένο από τις πολλές ώρες δουλειάς πίσω από ένα τιμόνι, νιώθωντας προφανώς την ανάγκη για επικοινωνία.
Στη συνέχεια βγάζει το συμπέρασμα από τη συμπεριφορά της πως είναι από τη Νέα Υόρκη καθώς γνώριζε τους δρόμους και δεν ρώτησε για το κόστος της διαδρομής. Έπειτα, ο οδηγός προχωράει σε πιο αδιάκριτες ερωτήσεις και καταλήγει σε συμπεράσματα τα οποία φέρνουν σε αμηχανία την πρωταγωνίστρια, η οποία παραμένει χαμογελαστή. Αν και θα σκεφτόταν δικαίως κάποιος πως τα παραπάνω είναι λίγο τραβηγμένα για έναν πελάτη που μπαίνει σε ένα ταξί για να πάει στον προορισμό του, κουβαλώντας όπως όλοι οι άνθρωποι φυσικά το δικό του φορτίο να
δέχεται τις αδιάκριτες ερωτήσεις του ταξιτζή και να πρέπει να υποστεί την δική του όρεξη για κουβέντα. Ποιος θα επέτρεπε σε κάποιον άγνωστο να τον ρωτήσει έτσι ευθέως αν έχει σύντροφο… και να τον ακούει να αραδιάζει συμπεράσματα για τον αν είναι παντρεμένος ή όχι! Άλλωστε δεν ακούμε και λίγα άσχημα γεγονότα να συμβαίνουν καθημερινά, Θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί, καθώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι προθέσεις έχει ο καθένας. Προφανώς, αυτός είναι ο ορθός τρόπος σκέψης που θα πρέπει να ακολουθήσεις, όμως η συγκεκριμένη ταινία περνάει ένα όμορφο μήνυμα ακόμα και αν το κάνει μέσα από μία σχετική δόση υπερβολής, όπως συμβαίνει άλλωστε και στην πλειοψηφία των ταινιών.
Παραθέτοντας πρώτα τα λόγια της σκηνοθέτριας, η οποία υποστηρίζει: ΄<<Αυτή η ταινία αγγίζει πολλά θέματα , αλλά αυτό με το οποίο είμαι περισσότερο παθιασμένη είναι η δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης, ειδικά σε ένα μέρος όπως η Νέα Υόρκη. Αλλά η σύγχρονη εποχή μας πιέζει και η μοναδική εμπειρία της συνομιλίας με έναν ταξιτζή της Νέας Υόρκης ακολουθεί αναμφισβήτητα το δρόμο του δεινοσαύρου, κάνοντας αυτή την ταινία μία κάψουλα του χρόνου. Η εξαφάνιση της δικής μας ανθρώπινης συνδεσιμότητας, ιδιαίτερα με εκείνους που δεν σκέφτονται, δεν μιλούν ή δεν ενεργούν όπως εμείς. Ένας ξένος μπορεί να αλλάξει την ζωή σας, μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να είμαστε αρκετά παρόντες για να στηριχθούμε και να ακούσουμε>>.
Υπάρχει λοιπόν η ελπίδα ακομα πως δεν χάνεται η επικοινωνία ακόμα και σε μία χαοτική και απρόσωπη πόλη, όπως χαρακτηρίζουν πολλοί μία μεγαλούπολη. Είναι γεγονός πως η τεχνολογία έχει απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης επικοινωνίας, κάτι το οποίο είναι θλιβερό και παράλληλα αγχωτικό. Η ταινία αυτή όμως μας αφήνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας πως η ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία είναι διαχρονική, δεν χάνεται, δεν αναπληρώνεται και είναι αναντικατάστατη. Πολλοί άνθρωποι, όπως μπορεί να είναι και ένας ταξιτζής , νιώθουν μοναξιά για τον δικό του λόγο ο καθένας και αισθάνονται την επιθυμία να επικοινωνήσουν. Κάποιοι είναι καλοπροαίρετοι ακόμα και αν δεν βρίσκουν τον κατάλληλο τρόπο. Άλλωστε μπορείς να παρατηρήσεις και στο trailer την πρωταγωνίστρια να καθυσηχάζεται κατά την διάρκεια της διαδρομής και να αρχίζει να κάνει και αυτή ερωτήσεις στον οδηγό και να περνά ευχάριστα. Οι άνθρωποι θέλουν κάπου να ακουμπήσουν…αυτή είναι η πραγματικότητα.
Βλέποντας το trailer,ενδεχομένως να σε κάνει να σκεφτείς να αφήσεις το κινητό από τα χέρια σου και απλά να κοιτάξεις έξω από το παράθυρό σου ,όπως έκανε η πρωταγωνίστρια και να παρατηρήσεις την πόλη , τους δρόμους ,τους ανθρώπους, τα γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου και πως μπορεί να τα περνάς αψήφιστα πολλές φορές, όπως για παράδειγμα ένα ατύχημα που θα σε κάνει να εκτιμήσεις όσα έχεις ή κάποια όμορφη εικόνα.
Και όλες αυτές οι σκέψεις μόνο διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας και παρακολουθώντας το trailer. Σίγουρα, όταν παρακολουθήσουμε την ταινία, θα υπάρχουν αρκετά ακόμα να προσθέσουμε. Μη γνωρίζοντας φυσικά πως μπορεί να εξελιχθεί το σενάριο, η ταύτιση σε μικρό ή μεγάλο βαθμό όλων μας είναι δεδομένη καθώς και το αισιόδοξο μήνυμα που μας περνάει είναι αρκετά δυνατό ώστε να μας ταρακουνήσει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο επάγγελμα για να μας κάνει να ταυτιστούμε, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν κάποια σχετική εμπειρία. Και φυσικά γιατί πρόκειται για ένα επάγγελμα το οποίο διατηρεί έναν άμεσο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων σε μία κοινωνία που εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς.
