Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ από που προήλθε το επάγγελμά σου; Γνωρίζεις πως ακριβώς προέκυψε και πως κατέληξες να βρίσκεσαι ατελείωτες ώρες πίσω από ένα τιμόνι;
Φυσικά, το επάγγελμά σου δεν είναι άλλο από αυτό του επαγγελματία οδηγού ταξί, κοινώς του ταξιτζή. Είσαι ο κλασσικός έλληνας ταξιτζής της καρδιάς μας και φυσικά ως ο λεγόμενος παντογνώστης έχεις μία ευρεία γκάμα γνώσεων, αλλά και δυνατοτήτων. Ίσως, να μην περιορίζεσαι μόνο στα παραπάνω προτερήματα, αλλά να έχεις βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες κατάφερες να ανταπεξέλθεις με επιτυχία, καθώς το θεωρείς υποχρέωσή σου και καθήκον του επαγγέλματός σου. Επομένως, δικαίως ίσως να ανήκεις και εσύ σε εκείνους τους σούπερήρωες που δεν χρειάζεται να φορούν μάσκες και ειδικές στολές, για να έχουν υπερδυνάμεις.
Γνωρίζεις αρχικά όλα τα μυστικά του επαγγέλματος, προκειμένου να ενημερώσεις κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο κλάδο. Γνωρίζεις, για παράδειγμα τα λειτουργικά έξοδα του ταξί, τι τζίρο κάνει ένα ταξί, το κέρδος από την ενοικίασή του και το εισόδημα που προκύπτει περίπου τον μήνα και οτιδήποτε αφορά την φορολογία. Όμως, δεν θα ήταν δυνατόν οι γνώσεις σου να περιορίζονται μόνο στο δικό σου επάγγελμα. Όπως προαναφέρθηκε διαθέτεις το προσόν να τοποθετείσαι με επιχειρήματα, καθώς και με ιδιαίτερα επιτηδευμένο λόγο σε οποιοδήποτε θέμα συζήτησης. Ακόμα, και αν είσαι ένας νέος οδηγός πιο σύγχρονος, ή αν η φύση του χαρακτήρα σου είναι να είσαι πιο μετρημένος και εσωστρεφής, εμείς οφείλουμε να παραδεχτούμε την αδυναμία μας στον κλασσικό ταξιτζή. Για εμάς θα παραμένει για πάντα μία αμφιλεγόμενη σχέση αγάπης και μίσους ταυτόχρονα, καθώς θα υπάρξουν και στιγμές αδυναμίας και διαφωνίας.
Ίσως όλα τα παραπάνω, αν είσαι οδηγός να τα θεωρήσεις υπερβολικά. Ίσως να σκέφτεσαι πως αποτελεί μύθο το γεγονός πως οι επαγγελματίες οδηγοί διαθέτουν αμέτρητες γνώσεις. Όμως, η παραπάνω άποψη δικαίως μπορεί να θεωρηθεί εν μέρει αληθής, καθώς προκύπτει από την δύσκολη καθημερινότητα των οδηγών, οι οποίοι ενδέχεται να συζητούν ατελείωτες ώρες με ανθρώπους που ανήκουν σε οποιαδήποτε κοινωνική τάξη και έπειτα οι ίδιοι μοιράζονται τις συζητήσεις τους με συναδέλφους. Επιπλέον, όπως πολλοί οδηγοί υποστηρίζουν η κύρια συντροφιά τους δεν είναι άλλη από αυτή του μόνιμα ανοικτού ραδιόφωνου, ακούγοντας ενημερωτικές κυρίως εκπομπές.
Όμως, παρόλο που σταθήκαμε τυχερές στην τελευταία μας ραδιοκλήση και ο οδηγός ταξί ήταν μία τέτοιου είδους πολύσυνθετη προσωπικότητα, αποδείχθηκε πως είχε βασικές ελλείψεις γνώσεων, που αφορούσαν το ίδιο του το επάγγελμα. Στη σύντομη διαδρομή μας, κανείς μας δεν θυμάται πως η συζήτηση κατέληξε στην ιστορία του επαγγέλματος. Ίσως μία σύντομη αναφορά από το ραδιόφωνο, η οποία μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Ωστόσο, παραδέχτηκε πως αδυνατούσε να μας μεταδώσει την σοφία του, καθώς ο ίδιος δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ. Από περιέργεια θέλαμε να μάθουμε λεπτομέρειες για την ιστορία του ταξί και για το πως ξεκίνησε το συγκεκριμένο επάγγελμα. Επομένως, ξεκινήσαμε μια διαδικασία αναζήτησης στο διαδίκτυο, προκειμένου να συγκεντρώσουμε τις απαραίτητες πληροφορίες, για την ιστορία του επαγγέλματος, πότε ξεκίνησαν τα πρώτα ταξί να κυκλοφορούν στο εξωτερικό αλλά και την Ελλάδα, για το χρώμα τους, αλλά και για το πως προέκυψε η ονομασία του ταξί.
Η χώρα στην οποία εμφανίστηκαν τα πρώτα ταξί είναι η Αγγλία και συγκεκριμένα το Λονδίνο. Το 1605 ξεκίνησε το πρώτο ταξί, ή μάλλον ένα όχημα το οποίο παρέπεμπε σε ταξί όσο αφορά τον τρόπο λειτουργίας του, καθώς οπτικά η διαφορά ήταν ιδιαίτερα εμφανής με τα σύγχρονα αυτοκίνητα. Εκ πρώτης όψεως δηλαδή δεν είχε καμία σχέση και δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση αυτόν τον τύπο οχήματος που γνωρίζουμε στην σημερινή εποχή. Το συγκεκριμένο όχημα ήταν η γνωστή σε όλους άμαξα, που την έσερνε ένα άλογο ή σε κάποιες περιπτώσεις δύο και μετέφερε τους πελάτες που το χρησιμοποιούσαν στον επιθυμητό προορισμό τους. Λίγοι ήταν εκείνοι αρχικά που είχαν την οικονομική δυνατότητα να μετακινούνται με τέτοιου είδους άμαξες, καθώς αποτελούσε ένα πολυτελές μέσο μεταφοράς, αρκετά κοστοβόρο για την εποχή. Επομένως, στο ξεκίνημά τους ήταν ένα προνόμιο των πλουσίων αποκλειστικά.
Έπειτα από κάποια χρόνια, άρχισε μία συνεργασία με ορισμένα πανδοχεία, τα οποία είχαν τη δυνατότητα να νοικιάζουν τις συγκεκριμένες άμαξες και συγκεκριμένα το 1636 δημιουργήθηκε η πρώτη πιάτσα ταξί στο κέντρο του Λονδίνου. Τότε η όλη διαδικασία μπορεί να υποθέσει κάποιος πως άρχισε να θυμίζει περισσότερο το επάγγελμα όπως το γνωρίζουμε στις μέρες μας. Η επόμενη εξέλιξη του ταξί αφορούσε στην ολοκληρωτική αλλαγή οχήματος, καθώς το 1897 στη Στουτγάρδη της Γερμανίας εμφανίστηκε το πρώτο πετρελαιοκίνητο ταξί, το οποίο ονομάστηκε <<Daimler Victoria>> , ένα όνομα προερχόμενο από τον άνθρωπο που το δημιούργησε τον Gottlieb Daimler. Στη συνέχεια, ακολούθησαν να εμφανίζονται και σε άλλες πόλεις, όπως το 1899 στο Παρίσι, το 1903 στο Λονδίνο, το 1907 στη Νέα Υόρκη και τα επόμενα χρόνια σε αρκετές πόλεις του κόσμου.
Ο Χάρι Άλεν, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης εταιρίας ταξί ήταν ο πρώτος ο οποίος θέλησε να ξεχωρίσει με το χρώμα των ταξί του, μετατρέποντάς τα όλα όσα του ανήκαν σε κίτρινα. Στην σημερινή εποχή, το χρώμα των ταξί διαφέρει από πόλη σε πόλη. Για παράδειγμα, τα ταξί στη Νέα Υόρκη είναι κίτρινα, εκτός από κάποιες περιοχές που υπάρχουν και πράσινα, όπως το Staten Island, στο Χονγκ Κονγκ είναι κόκκινα, μπλε ή πράσινα ανάλογα σε ποια περιοχή εργάζονται, στο Λονδίνο είναι μαύρα, στη Σιγκαπούρη είναι κίτρινα και μπλε, ενώ η Μπανγκόκ είναι η μοναδική πόλη σε ολόκληρο τον κόσμο, που τα ταξί εντυπωσιάζουν με τα χρώματά τους, καθώς μπορούν να έχουν οποιοδήποτε χρώμα. Στην πόλη Πουέμπλα δημιουργήθηκε και μία πρωτότυπη υπηρεσία ταξί, τα pink taxi, τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά γυναίκες, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο Λονδίνο. Η συγκεκριμένη υπηρεσία ξεκίνησε, προκειμένου να αποφευχθούν οι επιθέσεις σε γυναίκες. Όσο αφορά τις πόλεις της Ελλάδας, ορισμένα παραδείγματα έχουν ως εξής : στην Αθήνα και την Αλεξανδρούπολη το χρώμα τους είναι κίτρινο, στη Θεσσαλονίκη και στη Ρόδο είναι μπλε σκούρο με λευκό, στην Πάτρα, την Κομοτηνή και την Έδεσσα είναι βυσσινί-κόκκινο, στην Καρδίτσα, τον Βόλο και τα Τρίκαλα είναι γκρι, όπως και σε αρκετές επαρχιακές πόλεις. Συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας το 1981 άρχισαν να βάφονται όλα τα ταξί από γκρι σε κίτρινα και η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε το 1983,δημιουργώντας την γνωστή σε όλους μας φράση που τους αποκαλούσε <<κίτρινη φυλή>>.
Τα ταξί σε πολλές μεγάλες πόλεις δεν βάφτηκαν τυχαία σε κίτρινη απόχρωση. Ο λόγος που υιοθέτησαν το κίτρινο χρώμα είναι για να είναι πιο εύκολα ορατά από τους πελάτες, που επιθυμούν να εξυπηρετηθούν, αλλά κυρίως από όλους τους οδηγούς για να αποφεύγονται τα ατυχήματα. Μάλιστα, στη Σιγκαπούρη πραγματοποιήθηκε μία έρευνα, σύμφωνα με την οποία το κίτρινο χρώμα αποσπά πιο εύκολα την προσοχή και είναι το πιο κατάλληλο για να προλάβει κάποιος να αντιδράσει, προκειμένου να μην γίνει κάποιο ατύχημα. Παρόλο που η επίσημη αυτή έρευνα διεξήχθη στους δρόμους της Σιγκαπούρης, στην πόλη αυτή κυκλοφορούν, όπως προαναφέρθηκε δύο χρώματα ταξί, τα κίτρινα και τα μπλε.
Στην Ελλάδα το πρώτο ταξί ξεκίνησε επίσημα τη λειτουργία του το 1902. Παλαιότερα την ίδια δουλειά την έκαναν ιδιωτικά αυτοκίνητα, τα οποία μετέφεραν ευκατάστατους πολίτες. Τα ταξί τα πρώτα χρόνια λειτουργούσαν με μανιβέλα, δηλαδή με χειροκίνητο μοχλό, κάτι το οποίο δυσκόλευε αρκετά τον οδηγό σε περίπτωση βλάβης. Από το 1930 και έπειτα άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια χωρίς μανιβέλα, ενώ από το 1980 άρχισαν να εμφανίζονται και οι λιμουζίνες. Το ταξίμετρο στην αρχή βρισκόταν έξω από το αυτοκίνητο, πάνω από τον τροχό από την πλευρά του οδηγού. Στη συνέχεια όμως, τοποθετήθηκε πάνω στο ταμπλό στο εσωτερικό του οχήματος. Στη συνέχεια, τα αναλογικά ταξίμετρα μετατράπηκαν σε ψηφιακά, οι οποίες διαθέτουν πιο ακριβή τρόπο μέτρησης. Δεν υπήρχε αρχικά κανονισμός για το χρώμα του οχήματος, αλλά ούτε υπήρχε και η ταμπέλα κάπου να αναγράφεται η λέξη<<taxi>>. Ο μόνος τρόπος που υπήρχε για να το αναγνωρίσει κάποιος ήταν μία ταμπέλα του ταξίμετρου, όπου αναγραφόταν η λέξη <<ελεύθερον>>. Η πρώτη φορά που η ελληνική κυβέρνηση θέσπισε κανόνες στα ταξί ήταν το 1964, σύμφωνα με τους οποίους, ο κάθε ιδιοκτήτης μπορούσε να κατέχει μόνο δύο άδειες και όχι περισσότερες, όπως συνέβαινε σε πολλές περιπτώσεις ιδιοκτητών, οι οποίοι και αναγκάστηκαν να πουλήσουν τις επιπλέον άδειες που διέθεταν. Το 1978 θεσπίστηκε νόμος και για τα ραδιοταξί, καθώς είχαν αυξηθεί κατά πολύ την δεκαετία του 1970.
Όσο αφορά την ονομασία, η λέξη ταξί προέρχεται από τη λέξη <<taximeter>>, το γνωστό δηλαδή ταξίμετρο, που διαθέτουν όλα τα ταξί και εφευρέθηκε από τον Γερμανό Wilhelm Bruhn το 1891. Πιο αναλυτικά η λέξη προέρχεται από το λατινικό <<taxa>>, το οποίο σημαίνει χρέωση, φόρος, προερχόμενο από το ρήμα <<taxo>>. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως το λατινικό αυτό ρήμα <<taxo>>, που σημαίνει φορολογώ προέρχεται από το ελληνικό ρήμα <<τάσσω>>. Επομένως, το επάγγελμα του ταξιτζή έχει ελληνικές ρίζες ετυμολογικά.
Μία ιδιαίτερη ονομασία του ταξιτζή στην Ελλάδα είναι η λέξη <<ταρίφας>>, μία λέξη που θα μπορούσε να ανήκει στην διάλεκτο αργκό. Χρησιμοποιείται ορισμένες φορές με υποτιμητικό τρόπο από κάποιους, προκειμένου να δηλώσει μία προκαθορισμένη τιμή σε πολλά επαγγέλματα, και όχι μόνο του επαγγελματία οδηγού ταξί. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, πως είναι λανθασμένος ο τρόπος με τον οποίο την χρησιμοποιούμε, καθώς η συγκεκριμένη λέξη έχει συγκεκριμένη ετυμολογία, αλλά γιατί όχι και αυτή μία σύντομη ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί. Η ετυμολογία προκύπτει από τη λατινική λέξη <<tarrifa>>, η οποία σημαίνει καθορισμένη τιμή. Με τη σειρά της προήλθε από το αραβικό <<tarif>> και το ρήμα <<arraf>>, το οποίο σημαίνει πληροφορώ. Επομένως, η λεγόμενη ταρίφα ουσιαστικά αναφέρεται στον τρόπο χρέωσης μία διαδρομής.
